|
ای چـينة نـخست بنـای زمـانه تو
از بــهر خـوابگاه نخستين بهانه تو
سرگشتـگان قوافل گم کرده راه را
در دامـن تو يـافت چـگونه پناه را
|
ای خـفته در غبـار قرون ای ديــار مـن
با دشت سبز و رود حيات آفرين خويـش
با ما بگو که دانـه و دام تو چـون فـريفت
اين راهیِ هميشه
غميـن و غريب خـاک
|
